Wat Maria zegt tegen de achterkant van een cuy…

..dat kan ik helaas niet vertellen omdat op deze grap van Marian een copyright bestaat. Dus als je het wilt weten, lees het bij Marian! Wat ik wel kan vertellen is dat Maria niet alleen wat tegen de achterkant van een Cuy heeft gezegd maar dat ze ‘m ook gegeten heeft. En Maria niet alleen, want ook voor Marian en Gerdien is hun wens afgelopen zaterdag in vervulling gegaan. Dezen wilden Peru niet verlaten voordat ze dit geweldige beest hadden gegeten. Tja en ik? Heb ‘m ook nog een keertje gegeten, ik moet zeggen hij was wel lekkerder dan die van mijn oma. Ik heb, ondanks dat ik in het meest armoedige huisje woon en verblijf, toch al wel 2 keer cuy gegeten. De laatste keer heb ik het gegeten omdat mijn oma naar Lima ging en er dan niemand meer was die de cuy kon klaar maken, dus moesten we ’t maar opeten! Oh, nog even voor degenen die niet meer weten wat cuy is… het is heel barbaars: een cavia! Iemand die graag wil weten hoe je het klaar moet maken??
Woensdag heb ik namelijk nog even de kans om het aan mijn oma te vragen, vandaag belde ze namelijk met de vraag wanneer ik ging vliegen, ze wilde graag naar het vliegveld komen. Mijn Peruaanse tante wil mij ook graag zien! (of het echt zo is? of dat ze gewoon graag mango’s wil, dat weet ik niet, wat ik wel weet dat ik 6 of 7 mango’s extra bagage meekrijg van mij moeder!)

Nou, tot zover even het ‘cuy-verhaal’. Want mijn vorige blog eindigde ik vóór onze laatste schooldag. Nu is het een paar dagen, wel geteld 3 dagen ná, onze laatste schooldag en de conclusie van deze dag? Tja, ze hebben iets gezien van onze Oudhollandse spelletjes, ze hebben iets geproefd van onze in Peru, zelfgebakken pannenkoeken en ze hebben (hoop ik, want ja een evaluatie hebben we niet gehouden) iets geleerd over Nederland… Of het allemaal ging volgens ONS plan? Nee! Of we weer iets geleerd hebben over flexibel zijn? Ja!
Dit vraagt natuurlijk om een korte uitleg: vrijdagochtend half 7 roept mijn moeder: “Maaaaaarrrrrriiiiiiiiieeeeeoolt desayuno esta servido(of iets in die trant)”. Maar Marrieolt die lag nog heerlijk op 1 oor, en was nog niet klaar voor een Peruaans desayuno. Ik ging een beetje (natuurlijk maar een heen kleintje!) op dezelfde manier uit bed zoals Reinier dat altijd deed als hij zich verslapen had, alleen liet ik het ‘mama-geroep’ wel achterwege! 10 over half 7 zat ik aangekleed en wel mijn bord met waterige brinta weg te werken met tegenover mij, mijn zwijgzame broer die hetzelfde deed. Gebakken bananen lagen er ook nog bij, maar die heb ik maar mee naar school genomen, want anders zou ik niet eens met de Peruaanse tijd op tijd komen! 10 minuten later staat Marian al voor de deur en met mijn tandenborstel in mijn mond doe ik de deur voor haar open, ren naar mijn privédouche vervolgens naar mijn kamer. Pak mijn tas, de pannenkoeken, ‘zakloop-zakken’, ‘snoephap-teil’, cadeautjes… en we gaan op zoek naar een taxi waar we in passen!
Voor de school komen we Gerdien tegen, zijn we toch niet zo laat? Of is Gerdien ook weer ’s een keertje te laat!! Helaas, ’t was het tweede.. ‘Vamos Orar’ (zoals we onze directeur genoemd hebben) was zelf niet begonnen, maar een pastor wel. Hierna begon ons gestress… Want ja, op de meeste basisscholen ben je zo’n 1 á 2 maand bezig om een spelletjesdag voor te bereiden met een al voorgeprogrammeerd draaiboek, maar 4 Nederlandse student-profesoras (of word dat in het spaans: profesoras-student, nou dat doet er even niet toe!) op een Peruaanse basisschool regelen dit gewoon even in 1 dagje zónder voorgekauwd draaiboek! Na de opening gaan we vol goede moed naar het ‘Auditorio’ om de spelletjes klaar te zetten, helaas horen we er van ver al vals blokfluit geluid uitkomen! En hier is dan al punt 1 van ons incasseringsvermogen, of ook wel flexibel zijn. We deden er namelijk niet zo moeilijk over om voor een uurtje achter de computer te kruipen! (kon ik gelijk mijn blog even plaatsen!) Na dat uur bleef er nog maar 1 uur over om onze spelletjes klaar te zetten, tja en na dat uur ging het feest dan echt beginnen. Eerst kwamen alleen onze eigen klassen, nou ja… die van Maria, Marian en Gerdien dan. Die van mij moesten nog iets afmaken zei de juf, maar ze zouden direct komen, perfect een half uur later kwamen mijn kids aangelopen. Met allemaal een prachtige tekening in hun hand en sommigen ook nog met cadeautjes(!) die ik in mijn hand gedrukt kreeg net toen ik met 2 groepjes op weg was naar het zaklopen en koekhappen. Met het uitpakken, als dat nodig was, heb ik dan ook even gewacht totdat ik in de klas was. Ja en na al die tekeningen begon het echte feest dan.. of misschien moet ik er even een andere naam aangeven: na al die tekeningen is wat-een-feest-had-moeten-worden veranderd in een door-de-ongeduldigheid-van-leerling-moyobambinos-ik-doe-lekker-waar-ik-zelf-zin-in-heb-en-luister-niet-naar-die-profesoras-van-Nederland-feest! Wat wel grappig was, was dat die bewuste profesoras, die normaal niet van copieergedrag houden en erg gehecht zijn aan de copyright, dit gedrag heel snel gingen copiëren. Want op een gegeven moment kon het me ook niets meer schelen en deed ik ook waar ik zelf zin in had. Deed ik in het begin nog mijn uiterste best om het zaklopen en koekhappen op de officiële manier te laten verlopen.. liet ik later het zaklopen voor wat het was.. liet ik ze lekker hun eigen spel bedenken.. Vroeg ik in het begin nog naar het groepsnummer van kinderen, veranderde ik later deze vraag in: “Kom, heb je dit al gedaan, probeer het maar eens” en “Oh, jij bent al klaar, ben je daar al geweest? Da ’s erg leuk: clavo poepen! Ga daar maar naartoe!” Wat we overigens ook al gecopieerd hadden was de Peruaanse tijd, want ipv half 11 stopten we 20 minuten later. Toen werd het wachten op de echte Peruanen, die toch beter zijn met de Peruaanse tijd. En ja, wat moet je doen als je een microfoon in je hand hebt, 4 of 5 op stoelen wachtende klassen met kinderen hebt en als je super moe bent omdat je net een onmogelijk spelletjesuur met 90 Peruaanse schoolkinderen heb gehad en daar ook wel weer de lol van inziet? Juist, dan ga je ze wijs maken dat 1 + 1, 5 is!
Na 10 minuten flauwe grapjes te hebben moeten maken konden we de kinderen dan eindelijk iets vertellen over Holanda! We begonnen eerst met een herhaling (ja hier zit zelfs nog een redelijke lesstructuur in!) van een vorige ‘les’, we gingen namelijk ‘lees je bijbel’ in het Nederlands zingen. Ik moest tussen het zingen door af en toe flink glimlachen, want gaan jullie dat lied maar eens in een taal zingen met van die onmogelijke letters naast elkaar! Voor anderstaligen levert het uitspreken van Nederlandse woorden heel leuke gezichten en uitspraken op! En niet alleen de Nederlandse woorden, ook Nederlandse namen leveren leuke uitspraken op en af en toe een flinke lachbui. Sorry, Wout.. die van jou ook. Want toen ik de Peruaanse collega`s vertelde hoe mijn `novio` heette, herhaalden ze het met: Boutje. Waardoor ik flink moest lachen en ik niet alleen want mijn collega`s lachten flink mee omdat het hier ook wel een bonnetje uit de pinautomaat is... dit even tussendoor, na het zingen gingen we beginnen met een quiz, in het Spaans dat wel, maar anders werd het wel heel erg lastig hé. Of de kinderen veel wisten? Ik weet het niet, wat ik wel weet is dat Gerdien erg veel wist (voor) te zeggen! De quiz zag er zo ongeveer uit: er was een vraag, bijvoorbeeld wie is de koningin van Holanda, bij deze vraag hoorden 2 plaatjes. 1 van onze koningin, 1 van niet onze koningin. Als de kinderen dachten dat op het linker plaatje de koningin stond, dan moesten ze gaan staan, dachten ze de rechter, dan moesten ze blijven zitten. Stonden er meer kinderen dan dat er zaten, dan kregen ze de letter die bij dat plaatje hoorde. Na 10 plaatjes hadden ze 10 letters, die samen weer 1 woord vormden. Of ze overigens wisten wie de koningin was? Ik weet het niet, maar dankzij Gerdien stonden er wel heel veel kinderen. Dus kregen ze de eerste letter, de ‘N’.
Het woord werd, NEDERLAND!. Ja, maar wat is dat? Dus dat ging ik even vragen aan de erg lieve, eigenwijze Moyobambinos: “een snoepje?”, “koningin?” of was het toch iets anders, ik weet het niet meer zo goed, wat ik wel weet is dat de eerste twee antwoorden niet de goede waren. Hierna kwam een slimme Quinto(5de) Grado-er die wist dat het hetzelfde was als Holanda.
Ja en na ons aandeel van deze Nederlandse-ochtend mochten wij van Elisabeth, een profesora, uitrusten. Wat betekende dat wij vier op een rij mochten spelen voor het podium in het auditorio. Daar zaten we dan met ons goede gedrag, geheel uitgeput van een zware ochtend met als publiek alle kinderen van het primaria en Elisabeth als spreker. We werden voor van alles en nog wat bedankt en na dit ‘officiele’ gedeelte, werd Noé geroepen gevolgd door andere leerlingen uit verschillende klassen. Noé is een ventje uit mijn klas. Hij had als schone taak om een toespraak te houden, echt geweldig. Een andere profesora maakte foto’s van ons en op iedere foto sta ik met een mega grote lach op mijn gezicht! Nog meer verwent: een super mooie kaart gemaakt van vogelveertjes! Hierna volgende er nog meer toespraken, deze waren voor de andere chicas!
Na de toespraken van de kinderen werden we door de profesores verwent. Wat we kregen: ons eerste officiële Annie Soper t-shirt, eindelijk horen we er dan echt bij. En nog iets anders wat moeilijk te omschrijven valt, t’ is in ieder geval iets voor aan je muur!
Hierna was het gedaan met de verwennerij en was het mijn beurt om de kinderen te verwennen met een stikkervel en een mooie pen!
Nou, ik denk dat het dit wel zo ongeveer was wat ik wilde vertellen over onze Nederland-dag. Redelijk kort toch!;)

En verder? Ons weekend-programma was namelijk erg druk. Iedereen wil natuurlijk nog graag iets doen met echte ‘gringas’. Dus vrijdag eerst een afspraak met mijn juf om op zoek te gaan naar een cadeautje voor de oma’s, helaas waren die niet te vinden. Een uur later hadden we een afspraak met een andere profesor, een van Engels die denkt dat wij na 2 maand en 1 week Peru niet weten wat Bienvenidos betekend en het daarom maar voor ons vertaald in het Engels: “Welcome” Tja.. laten we daar maar niets over zeggen!
Zaterdagmorgen zijn we naar Tiuyaku geweest. Een mooie plaats vlakbij Rioja waar je kon zwemmen in ijskoud water. Maria en ik waren super stoer en gingen het water in onder toeziend oog van een 50-tal Peruaanse en 2 Nederlandse toeschouwers. Enkelen van die Peruaanse toeschouwers wilden graag gringas op de foto zetten, helaas voor hen waren wij niet erg in de stemming om te lachen. Dus zij zijn nu in het gelukkige bezit van een foto met een kou-kleumige gringa in haar bikini die haar tong uitsteekt of een hand voor haar gezicht houdt!
’s Middags was dan ons Cuy-avontuur en dan ben ik alweer bijna rond! Alleen zondag nog. De laatste zondag in Moyobamba, de laatste zondag in de Moyobambaanse kerk. En daarom grijpt de vader van Maria (die in zijn tuin een kerk heeft opgericht met een aantal mensen. En hierdoor heeft Moyobamba dan 2 Presbyteriaanse kerken. Een kerk in Lluyllucucha en een in het centrum) nog snel zijn kans en heeft ons gevraagd om een christelijk Nederlands lied ten gehore te brengen. En zo stonden we dan gisteren weer 4 op een rij te spelen, maar deze keer staand en in een kerk! De mensen vonden het erg mooi, we moesten zelfs nóg een lied zingen! Aangezien ik dan toch over het copiëren ben begonnen. De kerken doen niet zo moeilijk over copyright, ’s avonds moesten we namelijk ook nog in de andere kerk zingen.
Ja en met dit verhaal is dan onze vakantie begonnen. Want stage hebben we niet meer maar andere leuke dingen staan nu nog te wachten. En Henri, om nu maar vast te reageren op jou berichtje. Je moet het toch echt met deze doen als laatste, want na vandaag heb ik denk ik geen tijd meer om op zoek te gaan naar een locatie waar ze internet hebben, en als ik die al vind heb ik zeker geen tijd om een nieuwe blog te typen! Het typen van een blog kost namelijk soms best veel werk…

Un grande beso de Marriet, de Moyobamba, de Peru!!
Y hasta luego en Holanda