Zegt de ene gringa...

...met cacaoboon in dr hand 'Hé gringa!!’ Misschien heb ik het al eerder genoemd, maar… als je blank bent (of rood of lichtelijk gebruind door de zon), lang bent(of gemiddeld iets langer bent dan een doorsnee Peruaan), blond haar hebt(of iets wat erop lijkt) en blauwe ogen hebt (of groene, of grijze, of in ieder geval geen donkere) dan ben je een zogenaamde ‘Gringo’. Gisteren vertelde een jongetje uit mijn klas heel eerlijk: “Mi mama llama ti siempre una gringita!” Tja en daar ging dan mijn illusie van mijn eigen gemaakte imago. Geen ‘profesora’, geen ‘miss’, geen ‘holandesa’, geen ‘Marriet’ (of een naam die erop lijkt), maar ‘gringita’!

En die cacaoboon? Daar gaat nog een heel verhaal aan vooraf, het begon al een tijdje geleden… Maria en Marian kwamen met het verhaal dat zij binnenkort een bruiloft hadden. Gerdien en ik behoorlijk zielig, want wij mochten niet komen.. nou ja, naar het uitgenodigde gedeelte dan, want naar de kerk mag je ook hier in Moyobamba altijd! Gerdien en ik bedachten geweldige plannen voor deze ‘vrije’ zaterdag zonder Maria en Marian, van ‘een-gat-in-de-dag’ slapen tot het uitproberen van alle mogelijke smaken ijs in Moyobamba. Totdat.. Jan ons afgelopen vrijdag kwam verblijden met een bezoek aan Moyobamba met de vraag of wij morgen geen zin hadden om naar Rioja (en dit woord spreek je dan weer niet zo uit zoals je het schrijft, maar namelijk zo: Rioga) te komen. En ja, heel jammer voor Maria en Marian hadden zij een bruiloft, maar Gerdien en ik konden eindelijk een betere bestemming aan onze vrije dag geven. Dus zaterdagmorgen ging mijn wekker om half 9, heb ik een keertje ontbeten met brood met daarop zelfgemaakte pindakaas en koffie, ben ik vervolgens naar Marian gerent omdat mijn mobiel het weer een keertje niet deed en ik daarvoor (wie weet) een vervolg ga maken aan ons ‘Claro-story’, ben ik daarna met Marian naar de wasserette gegaan om te bellen naar Nederland en mijn ouders te feliciteren met hun 23 jarige huwelijk en natuurlijk om te vragen of mijn boeket was aangekomen en hoe ‘ie eruit zag, hierna zijn we doorgerent naar Gerdien om haar op te halen om vervolgens toch nog te zien hoe de bruid naar binnen kwam lopen nadat haar aanstaande al zo’n 25 minuten vooraan in de kerk stond te wachten (want zelfs dan laten Peruanen zien dat ze gehecht zijn aan de Peruaanse tijd en dat terwijl de bruid eigenlijk een Schotse is, erg goed ingeburgerd dus!), om daarna met Gerdien in een taxi te stappen om ons naar Rioja te vervoeren! Deze taxi was wel beter dan de gemiddelde taxi in Lima, alleen zaten we dan wel met z’n tweeën opgevouwen op de voorstoel. “ Ik zat net helemaal niet te bedenken dat dit niet mag” is de conclusie van Gerdien als we net voorbij een stel politieauto’s rijden. “Hmm” zeg ik “ik ook niet, ik dacht er alleen aan dat ik mijn paspoort niet bij me heb!”
Na een ritje van ongeveer 20 minuten komen we aan in Rioja, stappen in een mototaxi en deze zet ons een paar minuten keurig af bij het hotel waar Jan logeert. Onze conclusie van het hotel: dat ziet er netjes uit!!
Binnen vraagt een man wat we willen, helaas voor hem, we gaan hem niet 2 gringas als gasten bezorgen maar met een “buscamos Jan Biersteker” gaat de man opzoek naar de kamer waar Jan verblijft, belt hem op en na even wachten komt Jan eraan en gaat dan echt ons Rioja-avontuur beginnen. Nou ja, meteen nog niet.. we lopen namelijk eerst nog even mee met Jan en daar in die kamer staat er op een tafel naast de deur iets heel lekkers, iets heel Nederlands, iets wat je hier niet kunt vinden, iets wat je echt gaat missen als je het 2 maanden al niet hebt gehad, iets wat een ieder die dit leest denk ik wel in de kast heeft staan, iets wat.. iets wat gewoon heet H A G E L S L A G!! Ik begin meteen te lachen, want Gerdien loopt al een tijdje hier te verkondigen dat ze dat het eerste neemt als ze in Nederland is. En Jan, nog bedankt voor het aanbod om het mee te nemen, dit word het eerste artikel die we de komende 2,5 week gaan rouleren! Gerdien heeft ‘m zondag en echt, ik hoop dat ze brood heeft!! Na deze hagelslagsensatie gaan we op pad, het eerste wat we gaan doen? Op bezoek bij de oude buurman van Jan. Hoe? Gerdien in de mototaxi en yo achter op de motor bij Jan! Ja, en wie kan dat nou zeggen dat ‘ie bij een leraar achterop de motor heeft gezeten, om daarna door Rioja heen te scheuren?
Voordat we bij de buurman gaan eten, gaan we eerst even kijken bij het oude huis van Jan. Het huis staat nu leeg en dat is goed te zien, het is niet onderhouden en de tuin is verwilderd. Toch is het wel leuk om het huis te bekijken waar Jan met zijn gezin een aantal jaar van hun leven gewoond hebben. Tegenover het huis is het vliegveld van Rioja, wat er ook verlaten en vervallen uitziet. Het is nog wel in open, maar door een of andere reden landen de grote vliegtuigen er niet meer!
Daarna is het tijd om te gaan eten bij de buurman. We krijgen soep vooraf, gevold door een bord rijst, stuk kip, aardappels en groenten. Het eten was erg lekker, behalve de kip. In mijn soep en op mijn bord zaten 2 ondefinieerbare stukken kip en aangezien ik niet graag iets eet waarvan ik niet weet wat het is, heb ik de kip in de soep dan ook gelaten voor wat ‘ie was. En de kip op mijn bord heb ik geprobeerd, maar aangezien dat niet erg gemakkelijk at ben ik met het opeten daarvan na 5 hapjes ook maar mee gestopt! Na een afscheidskus gaan we weer verder, nu naar een directeur van een school, een vriend van Jan. Gerdien stapt achter op de motor bij Jan, ik in een motortaxi maar tjonge, die hobbelige ritjes in een mototaxi zijn niet goed voor je als je net gegeten hebt hoor! We komen bij een huis, daar moeten we even wachten op Richard, de directeur. Misschien wel grappig om te vermelden, deze man heeft een zoon en die is vernoemd naar Jan en heet dus: Jan Richard!
En dan gaat ons volgende avontuur beginnen. Gerdien springt bij directeur Richard achterop, ik bij leraar Jan, en daar gaan we dan! (en dat rijmt ook nog eens!) We rijden het echte land van Peru in en ik verbaas me er weer over hoe prachtig dit land is, met bergen, bomen, wolken en de zon als uitzicht! Ik verbaas me erover dat er wéér mensen wonen als we een volgende heuvel over rijden. Toen we bij een volgende heuvel aankwamen was ik me geloof ik nog steeds aan het verbazen over het uitzicht, in ieder geval lette ik niet zo goed op, want Jan gaf in 1 keer gas… en *floep* daar gingen mijn 2 benen de lucht in, tot bij Jans hoofd. Het leek wel een beetje op ‘Kabouter Spillebeen’ alleen dan de wat gevaarlijkere variant. Jans opmerking: “Zag ik daar nou 2 benen?” Mijn antwoord was een geweldige lachbui! De rest van de rit heb ik toch wat beter opgelet. Na verschillende dorpjes, heuveltjes, bruggetjes, honden (die Jan overigens steeds heel vriendelijk verzocht weg te gaan!!), geweldige uitzichten kwamen we bij een huis waar de weg ophield… we konden niet verder. De mensen bij het huis hadden geen stomend water, geen elektriciteit, woonden een eindje van het dorp vandaan maar hadden wel een enorm prachtig uitzicht over het land en een geweldig grote moestuin, waar de moestuintjes in Nederland niet bij te vergelijken zijn. De mensen maakten meteen een papaya van eigen land klaar, er werden kleedjes op de soort van bank neergelegd en daar zaten we dan. Ik had net op de motor verkondigd dat ik al het fruit wel lekker vond, behalve… natuurlijk! de papaya! Deze staat bij mijn fruitlijstje op de laatste plek. Maar ik moet zeggen, toen we daar zo zaten, op het kleedje op de soort van bank met een prachtig uitzicht was de papaya ineens erg lekker! Toen we daar zaten kwam ons gesprek plotseling (uit het niets?) op cacaobonen. Jan vroeg de man of hij het toevallig ‘?verpootte?’ in zijn moestuin en of ze al rijp waren.. Nou het antwoord ligt te pronken in mijn kamertje in Moyo! Ik ben nu namelijk de gelukkige bezitster van een heuse cacaoboon. En wie van jullie altijd dacht dat ze klein waren kan ik van dit idee afbrengen, hij is namelijk wel 30 cm lang.
Na dit gastvriendelijke onthaal van deze aardige Peruaanse familie gingen we weer terug op de motor. Ik weet niet hoe vaak Gerdien en ik elkaar onder het rijden door gezegd hebben hoe ongelooflijk gaaf dit is, wat ik wel weet is dát we het vaak gezegd hebben. Ik weet ook niet hoe vaak we gezegd hebben wat de andere meiden gemist hebben, wat ik wel weet is dat we 1 keer geflimd hebben wat de anderen moesten missen en dat we blij waren dat we niet op een bruiloft zaten!
Na deze motorervaring wisselden Gerdien en ik van chauffeur. Tja, had ik even pech. Gingen we net de grote weg op, zat ik op de langzamere moto!! Maar het was nog steeds super mooi hoor, daar reden we dan; de soort van snelweg ging onder ons door, 70 km/u, uitzicht over het landschap, wind door je haren: wat wil je nog meer!
1 zwart puntje aan deze geweldige middag waren de baksteenovens. Deze fabrieken zijn namelijk een van de gevaren van deze regio. Er worden per dag duizenden en duizenden bakstenen gebakken, en daarbij worden enorme hoeveelheden hout bij gebruikt om de ovens heet te stoken en waar ga je die dan vandaan halen uit de streek die ‘het bos’ heet? Waarschijnlijk kun je het wel raden, uit het bos natuurlijk! Per dag verdwijnen er geweldige hoeveelheden bomen en dat kan nooit goed zijn voor het milieu!
’s Avonds zijn we uit eten geweest en naast dat we vriendelijk gezelschap kregen van duizenden ‘mug-achtige-vliegen’ heb ik heb voor het eerst, sinds mijn tijd in Peru, echte lekkere patat gegeten. Nu weet ik wel wat we altijd vergaten te zeggen bij het bestellen, namelijk: ‘goed bakken’ gevolgd door een vriendelijk ‘alstublieft’ tja, dan weten we dat nu in ieder geval!
Voor het eten, toen we net de motos geparkeerd hadden, stonden dezen ons wel heel vriendelijk aan te kijken en aangezien Jan gezegd had dat we best nog een keer mochten rijden, greep ik mijn kans: “Mag ik nog een rondje rijden?” De sleutel van de scooter werd mij meteen toevertrouwd en na een hele (te) korte uitleg hoe ‘ie werkte ging ik dan. Of ik geslaagd zou zijn voor mijn scooterrijbewijs? Ik denk het niet, ik reed weg zonder te kijken, slingerde nog even heen en weer, kwam er onder het rijden achter dat ik niet wist hoe ik terug moest schakelen, totdat ik in de 4 reed en ineens zag dat je gewoon op de achterkant van het hendeltje ook terug kon schakelen, wilde niet verdwalen en dus ronde ik mijn ‘rondje rijden’ af door keurig tegen het verkeer in terug te rijden naar het restaurant waar de anderen mij vreselijk zaten uit te lachen! Maar ik heb in ieder geval voor het eerst in Peru op een moto gereden!
En ja, als je het naar je zin hebt gaat een dag altijd vlug, dus snel in de taxi en weer terug naar Moyobamba, want de volgende morgen moesten we om 9 uur alweer klaar staan op de Plaza omdat we opgehaald werden om met Jan naar zijn oude kerk in Nueva Cajamarca (wel op z’n Spaans lezen he!) te gaan! Een weer heel andere, maar ontzettend mooie belevenis!
Zondagsmorgens, 9 uur reden we alweer richting Rioja om, nadat we Jan opgepikt hadden, door te rijden naar Cajamarca. Na even door het prachtige landschap van San Martin te hebben gereden, komen we aan bij het dorp, stad, wat het dan ook mag zijn, Nueva Cajamarca! En als we daar komen, ben ik dat hele mooie beeld van het landschap ook meteen kwijt… Vanuit de auto stapten we de kerk in, waar we op een grond terecht kwamen zonder vloer, zonder tegels, zonder beton. De preekstoel stond op een soort van verhoging, maar ook bij dit stukje leek het alsof de vloer, of eruit gehaald was, of er nog niets aan gedaan was, want een vloer zat er niet in. Voor de dienst hebben we kennis gemaakt met verschillende mensen uit de kerk, vooral de ‘bebes’ waren erg in trek bij ons! Daarna begon de dienst, deze was wat rustiger dan in Moyobamba, gelukkig! Want na een paar weken een schreeuwdominee, was het heerlijk om naar een op een normaal volume sprekend persoon te luisteren. Tijdens de dienst hebben we ons voorgesteld, een lied gezongen en na de dienst moesten we in de kerk eten en hebben we met enkele mensen gesproken, waaronder de vrouw van de zondagsschool. De zondagsschool hier is onder de kerkdienst: ze luisteren naar een verhaal uit de bijbel, zingen, leren een lied en maken iets over het Bijbelverhaal. Na een afscheidskus, komt de oude auto van Jan voor de kerk rijden: een grote witte auto MET een enorme achterbak. Tja en dat brengt ons bij de vraag: “Mogen we achterin? In de bak?” en een paar minuten later gaan we dan, met z’n vieren vergezeld door wat Peruanen, in de achterbak van de oude auto van Jan, op weg naar een volgend dorpje om een kerk te bezoeken. Na een ontzettend gave rit in de achterbak, waarbij ik wel bijna een heel avondmaal aan vliegjes en andere insecten naar binnen heb gekregen, komen we aan bij de kerk. Muziekinstrumenten zijn er genoeg te vinden, Marian haar handen gaan al snel naar de gitaar en een liedje is dan ook zo ingezet. Jan wil proberen of hij er wat extra ‘instrumentaliteit’ aan kan toevoegen en gaat voor het drumstel, tja mijn oordeel? Laat ik het zo zeggen, ik was er niet veel beter in!
De terugrit heb ik de achterbak toch ingeruild voor de achterbank, want ik had mijn buik wel vol van de vliegjes! Na een stop bij de rivier, zijn we weer terug gegaan naar Rioja en hebben daar ’s avonds de kerk nog bezocht. Daar hebben we gemerkt dat Jan ook niet alles weet, want toen we netjes om 5 voor 8 bij de kerk aankwamen bleek dat hij al zo’n 55 minuten bezig was! Na een korte kerkdienst, waarin we een lied ten gehore hadden gebracht (ons liedjesrepertoire is niet heel erg uitgebreid, dus we zijn maar voor dezelfde als vanochtend gegaan!) zijn we weer richting Moyobamba gegaan, want de volgende morgen ging om 6 uur het wekkertje wel weer!
De maandag vloog snel voorbij, wat ons brengt bij dinsdag, de dag waarop we een afspraak hadden met Jan. De dag waarop we verschillende scholen zouden gaan bezoeken. Eerst naar de kleuterschool in Rioja. Daar bezochten we een groep met 3 jarige en een groep met 4 & 5 jarige kindertjes. Tja, de kinderen waren wel een beetje verlegen, maar ik zou het ook zijn als ik een driejarige Peruaanse kleuter zou zijn en er ineens 5 van die grote blanke mensen, met blauwe ogen, licht haar, in feite dus echte gringos in mijn klas zouden staan. Het was wel ontzettend leuk om een liedje voor en met hen te zingen. Vervolgens ging onze weg verder richting La Union, een klein dorpje, waarin we de secundaria school van directeur Richard gingen bezoeken. Na een korte rondleiding, omdat de school gewoon zo klein was, worden we voor een groep brugpiepers gezet om onze Nederlandse les aan hen te geven. Mijn eerste vraag: “Noem eens wat, wat je weet over Nederland”… het antwoord: …………. STILTE ………….. Tja, toen werd bij ons het knopje creatief denken even aangezet: dan meteen maar zelf iets vertellen! Na een kort verhaaltje over Nederlandse dingen is het tijd om aan het werk te gaan: Nederlands te leren dus! Wat ze geleerd hebben? Ze weten in ieder geval het woordje ‘doei’, misschien kunnen ze de andere zinnen zeggen met papiertje!
Na deze les is het zoeken naar Jan tussen alle leerlingen door. Op de vraag of ze nu pauze hebben antwoord een meisje nee… onze reactie naar elkaar: “Wat doen al die kinderen dan buiten de lokalen?” Wat blijkt later, Jan is bezig met het geven van een korte cursus aan de leraren. Ja en als je dan echt flexibel bent, dan doe je dat gewoon terwijl de kinderen eigenlijk les hebben!
Hierna gaan we eten bij de directeur om daarna op weg te gaan naar het dorpje Aqua Verdes, waar we een Peruaanse familie gaan bezoeken. De familie bezit enkele koeien, helaas hebben ze er laatst een paar moeten verkopen omdat hun dochter geopereerd moest worden. En hier kom je dan weer even terug in een ander stukje werkelijkheid. Tussen alle leuke, aardige, gezellige, gave, en ik weet niet wat voor andere woorden ik hier nog meer kan neerzetten door, leven er mensen die, ondanks dat ze misschien verzekerd zijn een operatie niet kunnen betalen zonder dat ze een deel van hun bezit moeten verkopen. Die nog steeds hun nieuwe huis niet af kunnen bouwen omdat er geen geld is, omdat het geld op een andere manier uitgegeven moest worden. Als we de koeien van de man aan het bekijken zijn, begint het plotseling hard te regenen. Omdat het er, zelfs na een tijdje wachten, niet op lijkt dat het weer veranderen gaat lopen we weer richting het huisje. Als we daar komen moeten we mee komen omdat we koffie krijgen, althans dat zei de man. Als we net zitten word er een bord soep voor ons neergezet en komt er nog meer op tafel. We moeten dus blijven eten! Terwijl ze niet genoeg geld hebben, zetten ze toch een rijk gevulde tafel voor hun gasten, om er vervolgens zelf niet eens bij te gaan zitten: de man blijft staan, de vrouw blijft in de keuken. Onder het eten, blijft het doorregenen, krijgt Gerdien steeds meer soep, word de tafel bevochtigd, krijgt mijn blouse enige vochtige plekken. Wat betekend dat het dak niet geheel waterdicht is. Voor ons geen probleem, het is wel gezellig. Met z’n drietjes knus tegen elkaar, bij kaarslicht eten met het getik van de regen als achtergrond geluid. Maar… ondertussen gaan mijn gedachten toch wel even door een soort van achtbaan heen!
De rest van de afgelopen week? Het ging z’n gangetje. Ik ging naar school, gaf af en toe een lesje, was druk bezig met het vertalen van ons document, was Maria afgelopen woensdag eindelijk jarig! Ze had er lang op gewacht, heeft ons er vaak aan herinnerd maar eindelijk was het dan 13 oktober!

Helaas voor de mensen die niet van hele lange verhalen in 1 keer houden is het deze keer toch erg lang geworden, maar na een week met al deze belevenissen kon ik niet kort zijn!
Bedankt voor de reacties die jullie allemaal plaatsen, ik vind het erg leuk om te zien en te lezen dat jullie mijn verhalen volgen.

Nog maar 3,5 week en dan zit ik gezellig met jullie mee te koukleumen in het herfstachtige weer van Nederland. Nu ik daar over denk hoop ik morgen op iets minder regenachtig weer, mijn zomer hoop ik toch nog iets langer te rekken!

O ja, voordat ik het vergeet te vermelden, heb gisteren mier gegeten!