Een oma in Lima!

Best stoer toch: ik heb een oma in Barneveld, een opa en oma in Kampen én ik heb een oma in Lima. Het enige trieste aan dit verhaal is dat ik geen oma meer heb in Moyobamba! Mijn oma is namelijk afgelopen zaterdagmiddag naar Tarapoto vertrokken om daar het vliegtuig te nemen naar Lima en haar kinderen daar te bezoeken. Het is er erg gegund en haar kinderen ook, vind het alleen wel jammer. Ik moet nu namelijk ’s middags 1,5 uur wachten totdat mijn moeder komt om te eten en dat is lang niet zo gezellig als het geklets en de vreemde manier van eten van mijn oma! En ook ’s avonds is het met de gezelligheid aan de keukentafel gedaan, alleen de mieren, muggen, katten en hond houden mij nu nog maar gezelschap. Maar aangezien ik toch liever houdt van wat menselijk gezelschap schrok ik mijn eten op in het keukentje en zoek dan mijn eigen kamertje maar op. Om bijvoorbeeld even een handwasje te doen; dat moet ook eens gebeuren he!

Om nog even terug te komen op de manier van eten van mijn oma, want dit is toch wel heel bijzonder. En niet alleen de eetmanier van mijn oma is bijzonder, want als je eens goed om je heen kijkt in het prachtige Moyobamba tijdens het eten dan ga je toch echt geloven dat ze van tafelmanieren niet zoveel kaas hebben gegeten. Om over etiketten dan maar even te zwijgen!
Marian en ik hebben laatst op Plaza d’Armas (het plein van Moyobamba) uitgeprobeerd hoe we druiven op z’n Peruaans moesten eten. Dat ging ongeveer zo: we namen 1 druif, stopten die in onze mond, smakten luidruchtig, hielden ondertussen een bijzonder interessant gesprek over de eetgewoonten van mijn oma, Marian haar moeder en die van de Peruanen in het algemeen, onder het praten tuften we de pitjes uit en dit was helemaal geslaagd als hij nog even op je lip bleef hangen en je dan ook nog iets zei. Ik denk wel dat we geslaagd waren voor het Peruaans eten want er kwamen zelfs 2 personen schuin tegenover ons onder een boompje zitten om foto’s van ons te maken. Ik ga er maar vanuit dat ze dat deden omdat ze voor het eerst ‘gringas’ zagen die op de goede manier aten!

Ja en dan ga ik toch maar aan het punt beginnen wat ik met enige weemoed typ…: Nog maar 4 hele dagen en dan zit ons avontuur in Moyobamba er weer op. Nog maar 4 dagen en dan kan ik alléén nog maar in de verleden tijd over deze plaats praten. Alléén nog maar in de verleden tijd praten over mijn kamer, mijn soort van huis, (waar ik nog steeds de logica niet van snap, 1 huis, 1 tuin, 3 ingangen, 7 kamers, in 4 van de 7 kamers slaapt een heel gezin van gemiddeld 4 personen en kookt daar ook nog eens(!), 1 keuken die alleen van mijn oma en moeder is) mijn koude douches, de vervelende muggen, mijn Peruaanse moeder, mijn stageklas, mijn.. tja, mijn alles wat ik hier heb in Moyobamba!
Ik typ hetniet met gehele weemoed… want van de week heb ik namelijk de kinderen in mijn klas iets laten zien en iets verteld over Nederland. Nu was het toch best handig dat ons huis te koop staat, omdat ik de foto’s snel van internet kon plukken om zo de kids en de juf te laten zien hoe Mis Marriët woont! De vraag die meteen kwam van een ventje na een foto van de tuin: “Tienes tambien una pisina?” Helaas, nee ik heb geen zwembad in mijn tuin! Tijdens deze les vond ik het ineens niet meer zo erg dat we al over 2,5 week naar huis gaan. Ik kreeg namelijk ineens toch best zin om iedere te zien, ik kreeg toch best zin in iedere dag een lekker bed, iedere dag een warme douche (daar zou ik zelfs 1 x in de week tevreden mee zijn op dit moment!). Iedere dag groente, fruit, karnemelk, echte kaas, mama’s zelfgemaakte bruine brood met pitten erin… hmm, het enige waar ik dan niet naar uitkijk is de kou, maar dat even terzijde!

Na vandaag, op de kop af, nog 2 weken en dan lopen we rond half 12 weer op Nederlandse bodem. We hebben al een wedstrijdje geplant wie er als eerste met z’n voeten de Nederlandse grond aanraakt, ik ga uit het vliegtuig geloof ik toch maar even een sprintje trekken! 2 weken nog, maar zonder stage. 2 weken, 14 dagen, waarvan er na vandaag nog maar 3 helen in Moyobamba. Dan kun je je afvragen wat we nog meer gaan doen, want niets doen dat is niet echt aan ons uitbesteed! Dinsdags rijden ’s morgens al richting Tarapoto, omdat we daar van Jan nog iets heel moois moeten bekijken. Iets met slangen en andere beesten. Ik hoop dat het nog gaat lukken, want naast een kleine dode slang, een dikke zwarte tor in de wc-pot, een grote groene tor geplat onder mijn schoen heb ik nog niet veel gezien van de geweldige grote insecten van de Selva. En de kleintjes die hebben mij in de eerste week al begroet en helaas zijn ze erg aanhoudend want ze blijven bezig. Mijn benen bestaan nu voornamelijk uit grote en kleine rode bulten. En aangezien sommige van die beestjes zo enthousiast zijn in het begroeten zitten er ook een aantal andere plekjes bij!
Na die dag in Tarapoto, vliegen we ’s woensdags morgens richting Lima. Waar we welgeteld een paar uur blijven omdat we heel graag de Nazca lijnen nog willen bekijken. En aangezien we geen saaie theedoeken willen zijn en ik wil kunnen zeggen dat ik boven een van de droogste plekken van de aarde in een vliegtuigje heb gevlogen om bijzondere figuren te zien, gaan we diezelfde dag nog met de bus richting Nazca! En aangezien ik Marian heel graag wil helpen om streepjes te zetten op één of ander lijstje die ze heeft, gaan we donderdags of vrijdags ook nog sandboarden. Ik ben benieuwd hoe dat gaat bij iemand die er 2 zomerseizoenen over doet om te leren waterskiën, die nog nooit één voet gezet heeft op een snowboard-achtig iets, die ook niet zo heel erg goed is met skateboards of zo’n ander skateboard-achtig ding (geen flauw idee meer hoe ‘ie heet Pat!!). Maar ik moet zeggen dat ik er ontzettend veel zin in heb, alhoewel… we moeten eerst nog vliegen he!
Hierna zit volgende week er al bijna weer op, bijna… want zaterdags moeten we nog een keer vliegen. Want dan gaan we namelijk richting Cusco! Ja, want hoe kunnen we Peru gaan verlaten zonder Machu-Pichu te hebben gezien en deze staat op mijn lijstje van dingen die ik in Peru gezien wil hebben en ik wil zelf graag ook een keer strepen! Maar voordat streepje er komt… moeten we eerst nog vliegen he!

Ja en de rest van vorige week… woensdag hadden we een studiedag op Annie Soper van Jan. Gelukkig kenden we al veel van waar hij het over had, want anders had ik er echt geen woord van begrepen! Jan ging het ook hebben over intervisie, een soort van gesprek dat je met een groepje collega’s, studenten hebt n.a.v. een probleem of een positieve ervaring. De opdracht die de leraren van Annie Soper kregen was dat ze elkaar moesten vertellen over een positieve ervaring, succes moment. 1 iemand bracht zo’n situatie in, 1 iemand moest vragen stellen aan de inbrenger en 1 iemand moest de inbrenger bekijken en observeren. Marian, Gerdien en ik moesten ons bij een groepje voegen, ik zat bij 2 mannelijke leraren die het niet heel erg goed begrepen. Een positieve ervaring/succes ervaring? “Ik ben altijd maar heel kort in de klas en heb maar kort contact met de leerlingen, ik weet niets!” de ander kwam ongeveer net zo ver. Dus toen begon ik in mijn Spaans een voorbeeld te geven van een succeservaring van mij, die ze vervolgens zo goed vonden dat ik het slachtoffer was om de geweldige rol van ‘inbrenger’ te krijgen. Maarja, voor zo’n ingewikkeld verhaal heb je ook ingewikkelde woorden nodig, dus toen meneer ‘vragensteller’ mij vragen stelde, begreep ik het niet altijd helemaal. Gelukkig hielp meneer ‘observeerder’ mij en zo was ik dan ook erg snel beland in het 4de niveau van de vragen. Hmm, ik denk dat ik het maar ga instellen: Intervisie in het Spaans.
Ons weekend begon al vroeg, donderdagmiddag rond een uur of 6, na de 21ste verjaardag van Annie Soper, na een leuk optreden van mijn kinderen, na 2 stukken taart en na een kus van een paar juffen! Een weekend waar we ontzettend veel gedaan en gezien hebben. Dit weekend zijn we namelijk, na een moeilijke start beland in Chachapoyas om de oude Chachapoyas/Inca-stad ‘Kuelap’ te bekijken (ben er nog steeds niet uit van wie de stad nu uiteindelijk was..)! De stad was echt heel mooi hoor! Echt heel mooi gebouwd, maar eerlijk gezegd vond ik de weg ernaartoe en het uizicht stukken mooier. Wat we onderweg gezien hebben, dat maakt je gewoon even stil, dat maakt gewoon dat je met je hoofd uit het raam wil hangen om er nog dichter bij in de buurt wil zijn, dat je van ieder stukje weg een foto wil maken omdat je het niet wilt vergeten. Maar waar je niet genoeg over nagedacht had bij het maken van de foto’s was dat je niet al het mooie vast kunt leggen op foto, daar moet je bij zijn geweest! En als ik nu typ over Kuelap, denk ik er weer even aan terug dat we toen we door die stad liepen we plotseling ongeveer 10 minuten opgehouden werden en ik tegen de meiden heb gezegd dat de titel van mijn volgende blog de naam krijgt: “de volgende keer vraag ik 1 sol!” maar aangezien ik niet wilde beginnen met iets waar we eigenlijk helemaal klaar mee zijn, heb ik er toch maar vanaf gezien! Want het is weer bewezen; als gringa ben je interessanter dan oude ruines, interessanter dan een prachtig uitzicht, interessanter dan lamas. Want die 10 minuten vertraging in onze rondleiding (die overigens al héél erg snel was, want we hebben de hele linkerhelft van Kuelap niet eens van dichtbij gezien!) werd veroorzaakt door een andere groep toeristen die allemaal met ons op de foto wilden. En bijna ruzie maakten wie er nu mocht! Gelukkig zijn er in Machu Pichu heel veel toeristen, heel veel gringos!
De lamas hebben we dan ook eindelijk gezien, bij de lamas van Kuelap durfden we niet dichter dan ongeveer 5 meter te komen. De lama-achtige soort van Leymebamba wel, ik weet niet waar dit door komt, misschien omdat het een lama-achtig soort was en we dachten dat deze niet kon spugen? Maar bij deze Leymebambaanse lama-soort-achtige hebben we een leuke fotoreportage gemaakt. En om het niet lastig te maken met moeilijke soort-achtigen, is het gewoon een Lama!
Ja en als het leuk is gaat de tijd altijd snel, dus voor we het wisten zaten we alweer met ons goede gedrag in de klas om te beginnen met onze laatste schoolweek! Een week van lessen over Nederland en een week waarop ik nog 1 keer een zwemles ging bijwonen van mijn primer-grados. Nou, en nu weet ik ook eindelijk waardoor het komt dat alle Peruanen zwemmen als honden: ze leren het op zwemles. De kids moesten eerst droog oefenen: op de kant liggen, benen over de rand en trappelen met de voeten, later mochten ze het in het water uitproberen en ja hoor, voor mij waren sommigen echt geslaagd voor het Peruaans zwemen: het ging op z’n honds!
Ja en nu dus nog maar 1 dag, 1 dag waarop we de Peruanen iets willen laten zien van onze Oudhollandse spelletjes. Nog 1 dag waarop we ze in Peru gebakken pannenkoeken willen laten proeven, waarvoor we allemaal ongeveer 2 uur in de keuken hebben gestaan! Nog 1 dag waarop alle kinderen van het Primaria nog iets willen leren over Nederland…

…en ja het resultaat van deze dag… misschien komt er nog een blog!

@ Patrick: wat een leuk berichtje, en nog maar… 15 daagjes!
@ papa en mama: de mier was.. tja, niet heel erg vies, maar ik zou het niet gaan eten als popcorn zoals de mensen hier doen! En de cavia is echt wel lekker:) ook maar eens proberen in Nederland!
@ abuela: wat leuk dat het gelukt is om een berichtje te typen! Lukt het om steeds mijn verhaal te vinden, mama zei dat jullie het een tijdje geleden niet konden vinden. Hebben jullie mijn kaart gekregen? Tot snel!
@ Henri: meer dan deze kan ik je niet garanderen, maar over 2 weken zul je af en toe hopen dat ik mijn mond dicht over Peru zal houden!! haha, en die bloemen waren dan wel goejen!
@ Jan: ben zeker van het weer aan het genieten! Alleen vandaag is het ook hier bewolkt;)
@ Jannine: Gezellig weekend toegewenst, maar volgens mij gaat dat geen probleem worden!!
@ Adrian: ik weet niet of het een vervolg is, maar het is in ieder geval een verhaal!
@ de anderen: bedankt voor jullie reacties! altijd leuk om te lezen dat jullie van de verhalen genieten. ik geniet namelijk van jullie reacties!