Leven als V.I.P. in Lima en mucho mas!

Nog net even snel op de valreep een korte blog vanuit Lima. Want vandaag om half 9 kunnen we voor 7 weken alleen nog maar over Lima in de verleden tijd praten. Ons VIP bestaan in Lima gaan we voor 7 weken verlaten. Het nastaren, nafluiten, de ongewone stiltes die vielen als wij langs kwamen lopen.. Ik weet niet of ik dit hier ga missen.
Ik weet sowieso niet of we het überhaupt gaan missen, want in Moyobamba zal het ook niet vol zijn met blanke mensen, lichte haren en blauwe ogen.

Ons VIP bestaan hier, tjonge wat heb ik daar aan moeten wennen. En nog steeds, want gisteren; toen begon eigenlijk pas het hoogtepunt van het VIP bestaan. Gisteren, om ongeveer een uur of 12, het begon allemaal zo......


Op donderdag 15 september 2010 bestaat Collegio America, de school waar wij 2 weken lang stage gelopen hebben, 119 jaar! En voor C.A. betekend dat een big party, alles wordt uit de kast gehaald. De hele week werd er op het schoolplein al druk geoefend met het lopen van de mars, uitvoeringen van stukje, het zoeken naar de juiste kleding etc. etc. En gisteren was het dan eindelijk zo ver. Om iets na tienen begint de muziekgroep de optocht en na deze groep volgen de andere groepen met een prachtige parade waarin de kinderen bijna als 'echte' militairen marcheren!
Na dit hele festijn verplaatste de hele groep zich naar het plein om gezamenlijk ‘happy birthday’ en ‘compleanos feliz’ te zingen. 2 profesoras zongen mee voor de microfoon. Tja en toen werd weer bevestigd wat we ook al in de kerk concludeerden, de mensen hier in Lima zijn niet de beste zangers. Na het zingen gingen de kinderen nog naar hun eigen klas om de dag af te sluiten. Wij mochten nog niet naar huis, want om half 2 was er nog iets voor alle profesoren en aangezien wij daar ook onder gerekend worden moesten we nog even wachten. En tijdens dit wachten werd ons VIP-schap weer even goed aan het licht gebracht. Want toen de kinderen uit hun klassen kwamen moesten we met allerlei kinderen op de foto. De ene foto was nog niet klaar of de volgende stond al klaar. Dan kwam die weer, dan weer een andere, dan weer een moeder die heel graag wilde dat haar zoontje met ons op de foto ging en dan weer een vader die kwam vragen of wij niet met Sofie op de foto wilden. Omdat we al die aandacht al wel een beetje gewent zijn, wilden wij dat natuurlijk met alle liefde doen. Het gaat nog wennen worden, om maar even de woorden van mijn vorige blog te gebruiken, om in Nederland als een ‘gewoon’ persoon gezien te worden. Haha OEEEEIII, ik heb het gevoel dat dit heeeeeeel erg fout klinkt. Ik heb niks gezegd!!
Om 1 uur waren de meeste kinderen weg en konden wij even lekker bijkomen op een bankje in een heerlijk zonnetje. Tegen 10 voor half 2 gingen we naar binnen om naar de ‘Holland’ zaal te gaan, maar toen we binnen waren moesten we eerst weer even voor BNIP-er (bekende Nederlander in Peru) spelen want een meneer wilde ons heel graag op de foto zetten met het logo van de school en met 1 van de 100 prachtige bloemstukken die het Collegio gekregen had vanwege haar 119 jarige verjaardag.
Na deze foto wilden we ons weer verder begeven naar de ‘Holland’ zaal, maar op de een of andere manier wilden de mensen van Collegio America ons daar nog niet zo vroeg hebben. Want een volgende meneer, volgens mij was ‘ie behoorlijk belangrijk, wilde dat we met hem meekwamen naar een kamertje en daar even wachten. Een andere man hield een praatje met ons, legde wat dingen uit over Peru en ging met ons wachten op …. ?? Op Jackie natuurlijk! Toen deze binnenkwam vertelde de man wat hij tegen ons gezegd had en hij moest daarom lachen. Jackie produceerde vervolgens een geweldig lachje, ik denk dat die meneer belangrijker was dan haar, want ze keek erg tegen hem op. Directeur Yosikawa sloot de rij met nog een paar mensen, tja en daar stonden we dan in een kamertje met allemaal belangrijke mensen… De directeur bedankte ons voor onze inzet, maar Jan; hij gaat je toch nog even mailen over de tijd, want 2 weken vond ‘ie veel te kort!! Bij het bedankje hoorde een cadeautje die we van hem pas in Nederland mochten gebruiken, want daar konden we hem wel gebruiken en hier was het daar toch veel te gevaarlijk voor! Uitpakken hebben we maar niet meteen gedaan, maar ik weet nu nog steeds niet of dat netjes was of niet. (Uitpakken deden we trouwens, toen de ‘ceremonie’ voorbij was, heel stiekem op het trappetje voor de school met onze tas voor het cadeautje. En toen er andere leraren langskwamen lopen verdween hij heel snel in de tas en kwam er pas weer uit om verder uitgepakt te worden toen ze allemaal weg waren… en het was; een portemonnee, die ik overigens nu wel, ondanks het advies van de directeur, in gebruik heb!)
Na deze kleine bijeenkomst moesten we nog opschieten ook, want het was al half 2 geweest en hadden dus al in de Holland zaal moeten wezen. En tja, dat het half 2 was geweest kon je ook zien aan de mensen die er al waren, want toen we binnen kwamen zat het al helemaal vol op 3 stoelen helemaal vooraan na. 3 stoelen naast elkaar: 1 voor de directeur, 1 van die andere belangrijke man en 1 voor Jackie. Althans dat dachten wij.. Maar zo’n feest was het niet, want we werden vriendelijk door de directeur gewenkt dat we daar moesten gaan zitten. Lag het aan mij, of keek iedereen ons aan… Ik geloof dat ik mijn VIP bestaan hier niet echt kan waarderen. Nadat er nog 1 stoel bijgezet was, zaten wij dan: helemaal vooraan, naast de microfoon van de directeur, de andere profesoren in 2 lange rijen haaks op ons. Na een korte toespraak kregen we glaasje drinken om een toast uit te brengen op de school. Na het /Viva Collegio America/ keek ik toch even schuin naar mijn buren hoe zij hun drankje opdronken. Want wij wisten het allemaal niet, moest het in 1 keer, of was dat niet netjes.. we zaten natuurlijk wel helemaal vooraan he! Ik voelde me behoorlijk zitten. Hierna kregen we nog tapas hapjes en kleine gebakjes wat we heerlijk opgegeten hebben na met z’n vieren te hebben overlegd of we nu wel of niet mochten beginnen. Dat eten bij mij ging.. tja hoe moet ik dat noemen.. behoorlijk langzaam, helemaal toen ik bij dat ene gebakje kwam wat erg.. hoe moet ik dat nu weer noemen.. wat mij niet echt kon bekoren!
Gelukkig was het om 3 uur alweer afgelopen en konden we nog een beetje op tijd thuis zijn, want deze avond was ook ons afscheidsfeestje.

Na deze dag was het nog niet gedaan met ons VIP bestaan want de volgende dag zouden we met een vrouw, genaamd Carmen Limaco, meegaan naar de school waarop zij lesgeeft. De school staat in een wijk waar de mensen ontzettend weinig geld hebben. 10 soles (ongeveer 3 euro) per maand, het bedrag dat de ouders voor de school van hun kinderen moeten betalen, is voor hen ontzettend veel geld is!
Carmen liet ons eerst het plein van de school zien waarop de 3 jarige kinderen aan het spelen zijn. Ik weet niet of ik dat al verteld heb maar hier in Peru gaan de kinderen met 3 jaar al naar school, ze mogen dan nog wel veel spelen maar leren ook al om dingen te schrijven.. por ejemplo het getal 5.
Carmen vroeg de juf of ze iets konden laten zien en daarom ging de juf met de kinderen een liedje zingen. Wat een geweldig gezicht, van die kleine 3 jarige kleutertjes die uit volle borst meezingen en dansen. Na een welverdiend applaus aan de kinderen gingen we verder met het bekijken van de school. We hebben alle klassen gehad, want 1 overslaan was niet mogelijk want: of de kinderen begonnen te protesteren of de leraren!
In iedere klas werd er bijna een lied voor ons gezongen, terwijl wij vooraan stonden in het lokaal. Zelfs in de laatste groep van de secundaria werd ons iets toegezongen. Om iets terug te doen voor de kinderen hebben we in sommige klassen ook nog een lied voor hen gezongen!
Ik vond dit een leuke school, de juffen waren vriendelijk, de lokalen waren niet groot, ze hadden niet veel ( 1 computer voor 3 of 4 leerlingen) maar toch had ik bij deze school een prettiger gevoel als bij Collegio America.
In de pauze kwam ons BNIP imago weer even boven. We werden toen namelijk door een grote groep kinderen geïnterviewd, en de meest mogelijke vragen werden gesteld. Van wat is je favoriete spel tot aan mijn favoriete eten in Nederland. Dat laatste vond ik overigens erg grappig want mijn favoriete Nederlandse eten kon ik niet goed vertalen naar het Spaans, maar toch deden sommige kinderen alsof ze heel goed begrepen dat ik het lekker vond. (Mijn favoriete NEDERLANDSE eten is trouwens ‘stampot-rauwe-andijvie-stampot-met-spekjes’)
Na een bezoek aan deze school gingen we met Carmen en 2 andere mannen op stap, een school in de ‘echte’ krottenwijk opzoeken. We reden in een busje naar de school toe, wat we onderweg tegen zijn gekomen valt moeilijk te beschrijven. Echt heel bijzonder, vreemd dat er zoiets bestaat. Als je de huisjes van de mensen hier zag.. huisjes noem ik ze terwijl sommigen niet meer waren dan een paar stokken die rechtop stonden met een soort van dakje erboven. Bij 1 huisje leek het erop alsof het verbrand was, maar toch hing er was aan de waslijn wat volgens mij betekend dat er toch mensen wonen!
Het schooltje was bijzonder, het was niet meer dan 1 lokaal. Toen we er binnen kwamen renden er een paar kinderen naar ons toe en klampten zich aan ons vast. De kinderen op deze school vond ik er nog slechter uitzien dan op de school van Carmen. Ze hadden geen uniform, droegen kapotte kleren, hadden vieze handen en gezichten. Na even met de kinderen te hebben gespeeld gingen we verder, en na nog geen 5 minuten rijden zaten we alweer in een rijke wijk.. 5 minuten, wat kan dat voor een verschil zorgen.. op nog geen 5 minuten rijden gingen wij gezellig met elkaar een broodje Chicaronnes eten. Hoe vreemd..

Tja, vrijdag ben ik gestopt met het typen van mijn blog omdat ik geen tijd meer had. Om half 8 zou namelijk de taxi komen. Helaas was het weer druk zo als altijd dus de taxi was er niet. Omdat wij allemaal best zenuwachtig waren dat we te laat zouden komen hebben we, na flink wat gemopper op onze late taxichauffeur, samen met Pablo een andere taxi genomen. Om kwart over 8 waren we onze koffers al kwijt, die in de bus geladen werden, en konden wij nog even gaan zitten. We zaten lekker te relaxen en met Pablo te kletsen, we dachten dat we vanzelf wel geroepen werden, samen met alle andere mensen die zaten te wachten, om in de bus te komen. Om ongeveer kwart voor 9 kwam er opeens een man van de security naar ons toe of wij toevallig niet naar Chiclayo moesten en dat de bus op ons zat te wachten. Oeps!!! Waren we op tijd, zitten we te mopperen op de Peruanen die vaak te laat zijn en nu moest een bus met Peruanen op de Nederlanders wachten…
De bus was super! Marian zaten bovenin helemaal vooraan, we hadden heerlijke grote stoelen.. in principe genoeg ingrediënten om lekker te slapen! Helaas dacht mijn slaap er iets anders over, want ik werd steeds wakker. En steeds als ik wakker werd zag ik de man naast mij steeds in dezelfde houding slapen, ik ben behoorlijk jaloers op hem geweest!!
Na een reis van 14 lange uren kwamen we, 3 uur later dan geplant, aan in Chiclayo waar we opgehaald zouden worden door Max en Arcelli (ik hoop dat ik het goed geschreven heb) Toen we de bus uitstapten kwamen er steeds taxichauffeurs naar ons toe om te vragen of we een taxi nodig hadden, maar omdat we opgehaald zouden worden zei ik steeds: No, No taxi, gracias. Marian deed precies hetzelfde, maar toen had ze het tegen de verkeerde: namelijk de man die ons op zou halen. Gelukkig had hij het niet goed verstaan en gingen we met Max en zijn vrouw Arcelli mee naar Arjan Vaders. Voordat we weggingen maakte hij nog wel even duidelijk: Solo hablo Castallano, no Holandes. Haha, tja ik moet zeggen dat ik me daar niet aangehouden heb. Want het was heerlijk om eindelijk weer even met andere Nederlanders in Peru Nederlands te praten. Ik ben blij dat we nog een tussenstop gemaakt hebben in Chiclayo, het was namelijk ontzettend leuk om de mensen hier te leren kennen en ook nog dingen te bekijken: de kerk van Arjan Vaders, de school van zijn kinderen, het strand.
’s Avonds ging de reis weer verder. Haha, voordat we vertrokken werd ons nog even verteld dat we wel misselijk konden worden, maar dat er wel zakjes in de bus te krijgen waren. Dat de chauffeurs van MovilTours niet erg langzaam rijden in de bergen, dat als we toch overvallen werden we gewoon alles moesten geven wat we hadden.. hmm, best leuk om te weten als je de reis nog moet maken!!
Tussen 1000 en 1100 zou onze bus gaan. Deze keer hebben we wel goed opgelet, maar helaas moesten we nu op de bus wachten. Marian wilde nog iets uit haar koffer halen, en toen dacht ik ineens aan de pilletjes die ik van mama meegekregen had.. Die heb ik dan ook nog maar even snel uit mijn koffer gehaald, wie weet hielp het om de reisuren vol te slapen!! Om kwart voor 12 kwam de bus eindelijk, helaas was deze minder luxe dan de vorige. Maar ik heb heerlijk geslapen, misschien dankzij de pilletjes, want ik ging om half 1 slapen en werd om half 8 pas wakker en ben maar heel even wakker geweest omdat ik Marian kwijt was! Die was gewoon even naar de wc, gelukkig!

Tja, en om 3 uur kwamen we dan, na 4 uur vertraging, aan in MOYOBAMBA!! Het ontvangst was niet erg leuk, het regende namelijk toen aankwamen! Gelukkig niet zoveel. Al was het voor best prettige geweest, want de laatste tijd was het erg droog. Zo droog zelfs dat we overdag geen stromend water hebben, wat betekend dat je de wc niet door kunt spoelen en de kraan niet kunt gebruiken. De Directeur, Arturo, van Anni Sopper stond op ons te wachten en hij bracht ons met het busje van de school naar onze families. Eerst Gerdien, daarna Marian. Althans dat zei hij, maar toen kwamen we eerst langs mijn huis, dus moest ik als 2de. Een vrouw stond op mij te wachten, Maritza heet ze volgens mij, ik kon het namelijk niet zo goed verstaan. Of ik heb er gewoon niet zo goed op gelet dat kan ook. Zij bracht mij naar een kamertje, wat de mijne bleek te zijn. Heerlijk, toch een eigen kamertje met een bed, stoel en een tafeltje. Ze vroeg of ik moe was, nou niet echt, maar goed omdat ze me niet goed begreep was ik voor dan maar moe. Daarna moest ik met haar meekomen naar de keuken, want ik kreeg eten. We liepen het gangetje uit en kwamen op een open stuk veld waar was aan waslijnen hing te drogen, waar kippen en kuikentjes liepen en waar bananenbomen stonden. Dit moesten we oversteken en toen kwamen we bij de keuken. Tja, en die valt niet te vergelijken met die in Lima en al helemaal niet met die van thuis dus! Er liepen cavia’s over de vloer, mieren of andere kleine beestjes op de tafel, kittens en een hond op de vloer. Ik kreeg rijst met een soort van kappertjes, ei en een banaan. De banaan proefde anders dan die in Lima en Nederland, hij was erg zoet, maar wel lekker! ’s Avonds gingen we naar de school om met een optocht van de kerk mee te lopen. Deze bestaat namelijk 88 jaar, en aangezien ze hier ieder jaar vieren was dit ook reden voor een groot feest!
De volgende dag was het zondag en om kwart over 9 kwam mijn ‘moeder’ me ophalen voor het eten. Mijn ontbijt bestond uit gebakken banaan, gebakken ei en een kop koffie (die overigens erg lekker was!) mijn ‘moeder’ en haar zoon hadden ook nog een soort van worst iets, ik moest dat van haar proeven. Het was wel lekker, niet echt iets voor ’s morgensvroeg hoor, maar ik heb wel gezegd dat ik het lekker vond dus ik hoop nu niet dat ik het ook morgenochtend krijg!
De kerk duurde erg lang, tot 3 uur ongeveer, maar dit kwam omdat er ook toespraken werden gehouden omdat de kerk 88 jaar bestond. Na de kerk liepen we naar huis en thuis gekomen kreeg ik een sleutel van mijn kamerdeur en zei ze dat we mas tarde weer Iglesia hadden en toen deed ze mijn deur dicht wat betekende dat ik op mijn kamer moest blijven. Om een uur of 6 kwam ze weer naar mijn kamer of ik wilde banjoen (ofzoiets), toen heb ik me lekker even gebanjoot in een teil met water. Want een douche was niet mogelijk omdat het water afgesloten was. ’s Avonds hadden we ook weer kerk, deze keer begreep ik er wel wat van. Maar dat kwam meer omdat de dominee alles uitbeeldde wat hij zei, dus dat was niet heel erg moeilijk. Om 11 uur was de kerk afgelopen en zijn toen snel naar huis gegaan, want vanmorgen om 6 uur ging de wekker weer. Want, heerlijk, de school in Moyobamba begint om 7 uur!!

Nou dit was het voor vandaag, binnenkort komt er een verhaal over de school en het leven hier!

Veel liefs uit Moyobamba