A long story, live from Lima

Nou mam, hier komtie dan eindelijk! Mijn volgende blog.. en bereid je maar vast voor, ik geloof dat ie erg lang gaat worden want de afgelopen week heb ik behoorlijk wat beleefd. Maar eerst even het verkeer, want echt daar verbaas ik me elke keer weer over. Om jullie een beetje mee te nemen in het verkeer in Lima moet je je nu even voorstellen dat je in een auto zit op de N50 of Europa-allee. Als je zou rijden als een Limaanse (?) taxichauffeur zou dat ongeveer zo gaan:

Je rijdt in z’n 3 met 100 km/u, toetert als een gek als: iemand voor je remt, iemand iets doet wat jij niet wilt, je wilt vragen of iemand een taxi nodig heeft, of als je gewoon wilt laten weten dat je eraan komt. Opeens ga je keihard in de remmen voor een kuil in de weg en maakt een slinger omdat je een volgend gat wilt ontwijken. Wilt weer optrekken, maar degene voor je rijdt iets te zacht naar je zin, links inhalen lukt niet omdat er tegenliggers zijn en daarom haal je gewoon van rechts in. Rijd weer 100 in z’n 3 en moet plotseling uitwijken voor een man met een duwkar en een fietser. Voorsorteren omdat je de afslag moet nemen? Waarom zou je, links kun je veel langer hard rijden en op het laatst kun je je auto er ook nog wel voorgooien zonder dat je een ongeluk krijgt…

Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar voor nu is dit toch wel het meest bizarre. Okay en dan ga ik nu beginnen met het echte verhaal van wat ik de afgelopen week gedaan heb, zit je goed wat het gaat wel even duren denk ik. En als dat niet zo is maak ik vordering in mijn schrijverstalent want dan ben ik beknopter gaan schrijven!:)

Na de dag dat we in ‘Centro de Lima’ zijn geweest hadden we een relax dagje voor onszelf. De eerste dag waarop we door niemand meegenomen werden ergens heen, maar gewoon lekker zelf op stap zijn gegaan. We gingen naar het district ‘Jesus Maria’. In Peru is 90% van de bevolking Rooms Katholiek. Daarom zie je ook overal de namen Jesus (spreekt uit Gesoes) en Maria. Ook vandaag weer super veel oversteken en dat heeft nog steeds de voorkeur: zo snel mogelijk naar de overkant als het stoplicht van de auto’s op rood staan. We liepen door de winkelstraat en bij een soort van speelgoedwinkel liepen we naar binnen. Toen we binnen waren bleek echter dat we terecht gekomen waren in een grote markt. Heel bijzonder en echt alles was er te koop, van geslachte kippen tot wasknijpers. En de mensen? Ze zijn nog steeds niet gewend aan ons, we worden nog steeds nagestaard alsof we het zevende wereldwonder zijn of zo iets. Later zagen we een straatverkoper die zoete appels verkocht en aangezien wij alles willen proberen… maar deze ‘manzana dulce’ was niet erg lekker. Het was een appel die was ‘verlollyt’: een appel op een stokje met daaroverheen lolly-spul. Maar goed hij kostte maarliefst 1 sol dus Marian en ik hebben hem braaf bijna helemaal opgegeten. Trouwens, mijn tanden waren na dit appelavontuur wel dringend aan een poetsbeurt toe!! Verder lopend door ‘Jesus Maria’ kwamen we aan bij een plein waar muziek gemaakt werd, nieuwsgierig dat wij zijn gingen we kijken. Oh, geweldig dat de Peruanen zo klein zijn want we konden mooi over hen heen kijken. Sommige mannen maakte Peruaanse muziek en andere mensen dansten typische volksdansen. Een oudere man wilde het ons leren, maar helaas: ik ben en blijf een stijve houten klaasen Nederlander!! ’s Avonds heb ik mijn uniform voor Collegio America compleet gemaakt met een spierwitte blouse, ik ben benieuwd hoelang ik dat vol ga houden maar ik heb hem en hiermee was dag 5 ten einde!
De volgende dag gingen we met Doris en Rossy uit eten naar een typisch Peruaans restaurant. We gingen met Rossie mee in de auto maar toen we bij het restaurant kwamen was Doris er nog niet en gingen wij nog even tanken. Rossie bedacht dat ze ook haar banden even kon checken en liet dat doen, de man zag een gaatje in haar band en kon die binnen 10 minuten wel maken. Dat was oke. Ik dacht, oh laten wij dan even uitstappen, maar dat hoefde niet wat hij krikte de auto met ons erin gewoon op, wat betekende dat we scheef in een auto zaten en dat de band terplekke even gemaakt werd. Super bijzonder! Na een kwartier was het klaar en gingen we weer op zoek naar het restaurant, Doris was er al en we konden dan ook meteen aanschuiven. Het was een lopend buffet en we mochten ons eigen eten ophalen. Ik heb bijna alles geprobeerd, maar tjonge wat eten ze hier bijzondere dingen!
Toen brak onze eerste zondag in Lima aan. De eerste keer naar de kerk, om half 10 zouden we opgehaald worden, wij stonden dan ook netjes om half 10 met onze zondagse kleren klaar voor vertrek… helaas kwam Doris als een echte Peruaan om 10 uur aanzette met een kleine witte auto. Gelukkig hoefde we niet lang te rijden want de achterbank was niet echt gemaakt voor 4 personen. De kerk was bijzonder, er was eerst een man die met ons ging zingen. We werden begeleid door iemand met een erg vals gitaar en de mensen zongen niet erg mooi. Ik deed ook een poging tot meezingen, maar omdat de ritmes van de muziek hier erg vreemd zijn hield ik het op een gegeven moment maar gewoon bij klappen. Na het zingen kwam er een volgende man, de dominee dacht ik. Doris ging staan en vertelde dat ze 4 juffen uit Nederland meegenomen had, we werden begroet door de man, vervolgens moesten we gaan staan om onze naam te zeggen. Toen kwam meest perfecte Spaanse zin die ik ken: “Mi nombre es Marriet!” Deze man ging met ons bidden en kwam er weer een man die de preek… ik begreep er niets van, is dat dan de dominee? Of zijn ze het allebei? Oh, van de preek begreep ik trouwens ook niet veel.. Ik geloof dat mijn Spaans nog niet zo heel erg goed is!! Ook gingen we nog naar de zee vandaag, wat ik hiervan vond kan ik heel beknopt weer geven: (zie je, ik leer erg snel) Wauw! Wauw! Wauw!
Maandag was onze relax dag, lekker bij gekletst met papa, mama en Wouter!
Tja en dan ga ik weer even beginnen met mijn frustraties over mijn Limaanse celularis. Want dinsdag gingen we weer naar Centro de Lima, zodat ik mijn mobiel kon terugbrengen of laten maken. Onze huishoudster vond het geen goed idee om ons alleen naar het centrum te laten gaan en zorgde er daarom voor dat Pablo, onze Argentijnse huisgenoot met ons mee ging. Pablo is een geval apart, hij is een beetje zweverig en spreekt wazig spaans. In plaats van Callao (spreekt uit Cajao) zegt hij Casjao. Niet teveel naar hem luisteren want anders spreek ik straks nog slechter Spaans. Hij ging mee naar de geweldige winkel die de naam ‘Claro’ draagt, de winkel waar mijn superslechte mobiel gekocht is. Ze gingen weer van alles uitproberen, iets wat al 2x gedaan is maar wat iedereen graag nog een keer wil doen. Ik denk dat de Peruanen het motto hebben: eerst zien dan geloven. Ook deze mevrouw voerde hetzelfde riedeltje uit en trok dezelfde conclusie als de andere 2. De mobiel is stuk en ik kon vrijdag om 2 uur terug komen om of mijn mobiel op te halen omdat hij het weer doet, of een andere telefoon op te halen. Ahora (nu) is het vrijdag maar ik heb nog steeds geen telefoon ondanks dat we weer naar het centrum en in de geweldige winkel met de naam ‘Claro’ geweest zijn. Ook deze meneer ging WEER van alles uitproberen wat 3 mensen voor hem ook al gedaan hadden, maar niets.. conclusie, mijn mobiel kon gemaakt worden en ik kan hem woensdag weer ophalen. Echt, het is dat ik nu helemaal niet bereikbaar ben maar het liefst had ik die mobiel gepakt en hem in 1000 stukjes willen hakken.. Nu ga ik hopen dat hij woensdag echt klaar is!
Ook begon deze week onze stage op Collegio America. Woensdag morgen 8 uur sta ik keurig klaar met mijn witte blouse, zwarte rokje en een stel prachtige blauwe gympen. We worden gebracht met een taxi en tjonge wat had ik het in die koud, trilde ik en had ik een zweedhandjes. Hmm, misschien zijn dat de gevolgen van zenuwachtigheid! We worden netjes afgeleverd voor de ingang en: Hola Collegio America, wauw wat een school. We stappen naar binnen, vier keurig uitziende blanke meisjes, allemaal in het zwart met wit met een rugtas op onze rug en ineens voel ik me zoals ik me voelde op mijn eerste dag op de middelbare school. Waar moeten we heen? Gelukkig hebben ze een receptioniste en spreekt ze Engels, we mogen gaan zitten en wachten op Jacky. Als we net goed en wel een minuutje zitten komt er een man aan die zich voorstelt als ‘the principal’. Ahh, de directeur.. goed: nog meer zenuwen! De bedoeling van onze stage: we moeten kijken hoe het op school gaat, wat is er in Nederland beter is en wat er dus op CA anders kan. Ik, een studentje aan de pabo die dan al wel in de vierde zit maar nog niet echt het gevoel heeft dat ze alles weet van het onderwijs in Nederland, moet de leraren hier vertellen wat ik niet goed vind en hoe het beter kan.. Leuke opdracht! Gelukkig ben ik niet alleen. Van Jackie krijgen we een rondleiding en wederom worden we gezien als het 7de wereldwonder. Want waar ook maar kinderen zijn, wordt het schoolwerk gelaten voor wat het is en worden we nagestaard en geroepen alsof we ik weet niet wat voor belangrijke mensen zijn.. De tweede dag op school ben ik bijna de hele dag in de klas, maar wat een verschil met Nederland.. zijn de kinderen hier nooit stil? En schreeuwt de juf altijd over de herrie heen? Pakt ze altijd een microfoon als ze er niet bovenuit komt? En wat een sommen moeten deze arme 6 en 7 jarige kinderen maken: 83 + 9? 77 + 8? Ik ben benieuwd wat ik de komende dagen nog meer te zien krijg. En mijn Spaans? Uh, geen commentaar!

Okay, heb ik gelijk gehad? Het was lang he, een idee voor mijzelf voor volgende week: halverwege een blogje plaatsen? Hopelijk vind ik wat tijd, nu ga ik in ieder geval slapen.. En jullie alvast: Buenas Dias

Oh papa, dit speciaal voor jou. weet je wat papa, jij dus, in het Spaans allemaal betekend? Chips, Aardappel, Patat en de Paus.. leuk toch:)

Om mijn reisgenoten een beetje na te apen zal ik er ook proberen aan te denken op jullie te reageren.

@ mama: het bekertje melk laat ik toch maar voor wat het is, neem wel een extra laagje boter:)
@ tante tiny: Het zou inderdaad fijn zijn om wat te kunnen verstaan, maar ik zit in een soort van speciaal onderwijs groep met 6 & 7 jarige. de kinderen spreken erg slecht spaans, dus ze verstaan? nee dat gaat nog niet echt goed, maar gelukkig kun je met bewegingen ook veel duidelijk maken:)
@ Patrick: Nu ga je papa en mama eindelijk ook weer een kind door de week bezorgen.. maar pas maar op, ik heb ervaring met enig kind zijn door de week: ze letten overal op:P haha, nee grapje ik hoop dat je het super gaat vinden weer thuis zijn.
@ Berthilde: ik hoop dat je dit verhaal 'wat' langer vind?
@ tante Hermien: Bij sommige autobestuurders helpt het inderdaad dat we zo bezienswaardig zijn, maar helaas zijn zij niet de enige bestuurders en rijden anderen ons gewoon van de sokken dus we moeten nog steeds goed uitkijken en rennen!!
@ iedereen: ik zal jullie advies opvolgen en lekker gaan genieten van alles, want over 70 dagen is alles alweer voorbij!